H Τζούλια Ρόμπερτς πιστεύει ότι η ιστορία της πόρνης και του επιχειρηματία πρίγκιπα δεν είναι το παραμύθι που θα ενέκρινε ένα στούντιο στις μέρες μας. Mπορεί να έχει δίκιο, εν μέρει, αλλά αυτό θα ήταν… big mistake. Huge.
Το 1990, μία κοκκινομάλλα με άναρχα μαλλιά και ακόμα πιο ασυγκράτητο γέλιο, έγινε η «Pretty Woman» της καρδιάς μας. Στην ομώνυμη ρομαντική κομεντί του Γκάρι Μάρσαλ, δίπλα στον ατσαλάκωτο Ρίτσαρντ Γκιρ, η Τζούλια Ρόμπερτς έγινε σταρ.
Η ιστορία της ταινίας βέβαια ήταν διαφορετική, όταν εκείνη είχε υπογράψει: ο τίτλος της ήταν «3000 δολάρια» και το τέλος ήθελε τον επιχειρηματία να πετάει το κορίτσι ξανά πίσω στο πεζοδρόμιο, όπως ακριβώς ήταν η συμφωνία τους. Ομως το σενάριο αγοράστηκε από την Disney και μετατράπηκε σε κινηματογραφικό παραμύθι – ο επιχειρηματίας σε πρίγκιπα και η πόρνη σε «Σταχτοπούτα».
Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην εφημερίδα Guardian, η Τζούλια Ρόμπερτς σχολίασε το αν η ταινία θα είχε θέση στην εποχή του #metoo. Πολύ αυθόρμητα απάντησε ότι «πιθανότητα όχι!»
Η πρώτη αντίδραση μας, διαβάζοντας αυτή τη δήλωση ήταν «Big mistake! Huge!» (για όσους πιάνουν την αναφορά). Αλλά η Ρόμπερτς συνέχισε:
«Το Χόλιγουντ δε θα άγγιζε ένα τέτοιο σενάριο, με τον άντρα Πυγμαλίωνα να αγοράζει αρχικά μία γυναίκα από το δρόμο και μετά να τη “σώζει”. Υπάρχουν πολλά πράγματα να συζητήσουμε, αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν μπορεί ακόμα να την απολαμβάνει…»
Υπάρχει όμως και μια μεγαλύτερη εικόνα. Οι ερωτήσεις αυτές που γίνονται, πάντα σε σχέση με το #metoo, είναι απόλυτα άστοχες και άδικες. Φέρνουν, γυναίκες και άντρες, σε μία μόνιμη αμυντική θέση και δημιουργούν μία συνεχή εντύπωση ότι εξαγριωμένες φεμινίστριες είναι έξω από την πόρτα μας, έτοιμες να κάψουν τα αγαπημένα μας DVD στην πρώτη πανσέληνο.
Μήπως όμως αυτό δεν είναι καθόλου το νόημα; Το να μπορείς να κοιτάξεις ένα θέμα από όλες τις πλευρές δεν σου απαγορεύει να επιλέγεις τελικά την πλευρά που σου ταιριάζει. Το να μπορείς να το συζητάς, χωρίς να το απορρίπεις αυτόματα από άμυνα, είναι το ζητούμενο. Δεν είναι καθόλου κακό, 30 χρόνια μετά την ταινία, ο κόσμος να έχει αλλάξει. Καθόλου αρνητικό ότι μπορούμε να κοιτάμε τη γυναίκα, τον άντρα, τις σχέσεις με μία άλλη κεκτημένη ωριμότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα απολαμβάνουμε αρχετυπικά παραμύθια – εντός κι εκτός οθόνης.
Ειδικά αυτά που μία γυναίκα με αυτόφωτη λάμψη, πελώριο χαμόγελο, άτσαλο περπάτημα και πηγαία αθωότητα ξεπέρασε τις χολιγουντιανές προσδοκίες για την Disney-εκδοχή ενός πελώριου ταμπού. Και το έκανε, ναι, μέσα στην ποπ επίφαση και τους “ροζ” κανόνες μιας κομεντί. Αλλά το έκανε. Την εξανθρώπισε.
Και μην ξεχνάμε πώς τελειώνε η ταινία, με τον ήρωα να ρωτά “τι συμβαίνει όταν ο πρίγκιπας σώζει τη γυναίκα”. Η Pretty Woman απαντά “μα, την ίδια στιγμή, τον σώζει και αυτή”. Κι αυτό το τελευταίο, ακόμα το συζητάμε – ναι, ακόμα και το 2019.
