Όταν ένας θάνατος του συζύγου σου στιγματίζει τη ζωή σου και τη ζωή του παιδιού σου, δύσκολα πιστεύεις ότι θα ξαναφτιάξεις πάλι μια οικογένεια όπως πριν. Όταν γνωρίζεις έναν καινούριο σύντροφο, όμως, που φέρεται σαν πραγματικός μπαμπάς στο παιδί σου, αναθεωρείς…
«Γιατί ο γιος μου αποκαλεί τον καινούριο μου σύζυγο μπαμπά»
«Την πρώτη φορά που ο γιος μου αποκάλεσε τον σύντροφό μου “μπαμπά”, “κοκκάλωσα”. Όσο η λέξη αυτή βγήκε αβίαστα από το στόμα του 2χρονου γιου μου, ο σύντροφός μου με κοίταξε περιμένοντας την αντίδρασή μου. Αρχικά αναρωτήθηκα αν ο Jax ο γιος είχε μπερδευτεί αλλά ήξερα μέσα μου ότι ήταν κάτι άλλο. Ο γιος μου νόμιζε ότι ο σύντροφός μου ήταν ο μπαμπάς του.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι για λίγο, χάρηκα από μέσα μου και αγκάλιασα αυτή την ιδέα. Σκέφτηκa γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καλό: ο Jax θα μπορούσε να έχει έναν μπαμπά κι εγώ θα μπορούσα να έχω έναν σύντροφο. Αλλά η χαρά μου κράτησε για λίγο και μετά άρχισα να πανικοβάλλομαι. “Αν ο σύντροφός μου δεν θέλει να γίνει μπαμπάς; Αν περιμένω πολλά απ’ αυτόν;”
Με τον Don είχαμε γνωριστεί το καλοκαίρι και η αρχή της σχέσης μας μόνο εύκολη δεν ήταν. Ως χήρα και μαμά, εκείνη την περίοδο έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με το πένθος μου και ταυτόχρονα να φροντίσω το παιδί μου. Το να βλέπω τον άντρα μου να πεθαίνει πριν από 2,5 χρόνια με επηρέασε τόσο πολύ με αποτέλεσμα να παλεύω με μετατραυματικό στρες.
Ο γιος μου είχε χάσει τον πατέρα του και ήταν ανακουφιστικό να βλέπω ότι αποκτά έναν καινούριο μπαμπά.
Ο Justin είχε σκοτωθεί 3 μέρες αφού γεννήθηκε ο γιος μας από ατύχημα και ο θάνατός του δεν ήταν μόνο σοκαριστικός και απρόσμενος αλλά με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Από τότε, ένιωθα ότι το πνεύμα του ήταν πάντα μαζί μου. Φορούσα τις βέρες μας σαν κολιέ στον λαιμό μου, έκανα το πρόσωπό του τατουάζ στην πλάτη μου και κοιμόμουν με τα ρούχα του. Δεν ήθελα να τον αφήσω να φύγει και νόμιζα ότι στην προσπάθειά μου να τον κρατήσω δίπλα μου, ο γιος μου θα ήξερε ποιος ήταν ο μπαμπάς του.
Δεν είχε σημασία πόσες φορές έδειχνα στον γιο μου τις φωτογραφίες του Justin και του έλεγα “Κοίτα, αυτός είναι ο μπαμπάς σου” . Για εκείνον, αυτός ο ευγενικός, ψηλός κύριος που τον τάιζε και του διάβαζε παραμύθια, ήταν ο μπαμπάς του. Αργότερα την ίδια μέρα, συζήτησα αυτό το συμβάν με τον Don. Έπρεπε να ξέρω πώς νιώθει.
“Νομίζω πως είναι φυσιολογικό”, μου είπε. “Με βλέπει συχνά και έτσι αντιδρά”.
“Σε τρομάζει”, τον ρώτησα.
“Φυσικά και όχι. Σας αγαπάω και τους δύο, θα ήθελα να ήμουν ο μπαμπάς του αν με αφήνατε και οι δύο.”
Είχα σοκαριστεί. Με τον Don δεν μέναμε καν μαζί εκείνη την περίοδο και ήθελε να με βοηθήσει να μεγαλώσω τον γιο μου. Δεν είχε σημασία το ότι ο Jax δεν του έμοιαζε ή ότι δεν έχει το δικό του DNA. Μας ήθελε και τους δύο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι βρήκα και πάλι την αγάπη της ζωής μου αλλά και τον δεύτερο πατέρα του γιου μου.
Όσο κι αν ήθελα να ενδώσω εκείνη τη μέρα και να τον αφήσω να γίνει ο μπαμπάς του γιου μου, είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να είμαι έξυπνη και υπομονετική. Ο Jax είχε ήδη χάσει τον μπαμπά του και δεν μπορούσα να ρισκάρω ότι θα έχανε και τον δεύτερο μπαμπά του. Πείτε με παλιομοδίτικη αλλά για να νιώσω ασφάλεια, πρέπει να είμαι παντρεμένη. Ο γάμος ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει μια φορά φευγαλέα αλλά τώρα ήταν η μόνη φορά που έμοιαζε αληθινός.
Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Don μετακόμισε μαζί μας, και αρχίσαμε να φτιάχνουμε την οικογένειά μας. Ο Don το “είχε” μέσα του. Ασχολιόταν με τον Jax και ήταν στοργικός μαζί μου. Ήταν όλα όσα θα ήθελε μια γυναίκα από τον σύζυγό της και όλα όσα χρειαζόταν ένα παιδί. Ήταν ένα εξαιρετικός μπαμπάς. Μας έκανε ευτυχισμένους και όταν δεν τον περίμενα, μου έκανε την πρόταση γάμου.
Ο Don μου έκανε έκπληξη τον Φεβρουάριο του 2018. Ένα απόγευμα γύρισα στο σπίτι, άνοιξα την πόρτα και τον είδα καλοντυμένο να έχει πέσει στα γόνατα. Το επόμενο πρωί, ξυπνήσαμε τον Jax και τον φέραμε στο δωμάτιό μας. Έβγαλα ένα μικρό μαύρο κουτί από το κομοδίνο μου και το άνοιξα.
“Τι είναι;”, με ρώτησε ο Jax. “Είναι κάποιο δώρο για μένα;”. “Όχι, είναι κάτι πολύ πιο ξεχωριστό από αυτό”.
Το κουτί είχε ένα δαχτυλίδι. Όταν το άνοιξα, ο Jax γούρλωσε τα μάτια του. “Όσο κοιμόσουν, ο Don ζήτησε μου να τον παντρευτώ και είπα ναι”, του εξήγησα.
“Αυτό σημαίνει πως θα γίνουμε οικογένεια;”, με ρώτησε με ενθουσιασμό.
“Ναι. Αυτό σημαίνει επίσης πως αν θες να αποκαλείς τον Don μπαμπά, μπορείς”.
“Ναι, έχω έναν καινούριο μπαμπά”.
Αυτή ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Μετά τον θάνατο του Justin, φοβόμουν τη μέρα που ο γιος μου θα με ρώταγε γιατί δεν είχε μπαμπά. Πληγώθηκαν όταν σκέφτηκα ότι οι συμμαθητές του Jax θα ζωγράφιζαν την οικογένειά τους με τους δυο τους γονείς ενώ ο Jax θα ζωγράφιζε μόνο εμένα. Ο γιος μου είχε χάσει τον πατέρα του όσο ήταν ακόμα μωρό και τώρα απέκτησε έναν καινούριο μπαμπά. Εκείνη την ώρα κατάλαβα πως δεν βρήκα μόνο για άλλη μια φορά τον έρωτα της ζωής μου αλλά και έναν δεύτερο μπαμπά για τον γιο μου.
Επτά μήνες αργότερα, παντρευτήκαμε. Δεν θα άλλαζα τίποτα από εκείνη τη μέρα. Αλλά κατάλαβα πως δεν ήταν ούτε η μέρα ούτε το επίσημο χαρτί του γάμου που μας έκανε οικογένεια, είμαστε ένα από την αρχή.
Η δυναμική της οικογένειάς μας είναι διαφορετική και πολλές φορές πρέπει να αγκαλιάζουμε τον πόνο και την χαρά. Ο Jax έχει δύο μπαμπάδες: ο ένας έχει φύγει από τη ζωή και ο δεύτερος είναι ζωντανός. Πάντα πρέπει να διευκρινίζουμε σε ποιον μπαμπά αναφέρεται, και συγκινούμαι όταν ακούω τον γιο μου να λέει “είναι μέσα στην καρδιά μου”.
Εκτός από τις προκλήσεις, είναι πολύ όμορφο να δένονται οικογένειες μεταξύ τους. Ο Jax παίρνει απλόχερα αγάπη από τις 4 γιαγιάδες του, τους 5 παππούδες του και τους 11 θείους και θείες του. Δεν συμπεριλαμβάνω όλα τα μέλη οικογένειάς μα ς όπως την ξαδέλφη του Justin που είναι σαν αδελφή για μένα και σαν θεία για τον γιο μου. Η οικογένεια του Don καλωσόρισε τον γιο μου με πολλή αγάπη και η οικογένεια του Justin έκαν το ίδιο με τον Don.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, νομίζω πως ο Don αγαπάει τον Justin. Όταν του μιλάω για εκείνον και το παρελθόν μου ή ακόμα και για το μέλλον που χάσαμε, καταλαβαίνω πόσο νοιάζεται. Πάντα θα δέχεται την αγάπη που θα νιώθω για τον Justin. Φαντάζομαι τους 3 μας να βλέπουμε τον Jax να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, να του χαμογελάμε και να τον χαιρετάμε.»