Η χειρότερη προδοσία: Η αδερφική αγάπη είναι από τα πιο πολύτιμα συναισθήματα που μπορεί να βιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο
Οι άνθρωποι που έχουν αδέρφια τις περισσότερες φορές, νιώθουν ότι μπορούν να βασιστούν σε έναν άνθρωπο, χωρίς να φοβούνται την προδοσία. Τι συμβαίνει όμως, όταν ο αδερφός σου σε προδίδει με τον χειρότερο τρόπο;
Δεν θέλω να αποκαλύψω το όνομά μου για ευνόητους λογούς. Θέλω μόνο να δηλώσω ότι είμαι 40 ετών και είμαι παντρεμένη μόνο για 4 χρόνια. Με τον σύζυγό μου γνωριστήκαμε πριν 12 χρόνια, όμως ο γάμος άργησε να έρθει γιατί και οι δυο θέλαμε να δώσουμε χρόνο στη σχέση μας.
Άλλωστε, δεν ήμασταν από τα ζευγάρια που είχαν όνειρο ζωής να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Παρόλα αυτά, στα 35 μου ήρθε το πρώτο μας παιδί κι έτσι αποφασίσαμε να…ολοκληρώσουμε την σχέση μας με έναν γάμο. Πάντα πίστευα ότι η σχέση που είχα με τον σύζυγο μου ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες.
Ήμασταν δυο μοντέρνοι άνθρωποι που πιστεύαμε στον αλληλοσεβασμό και στην αλληλοκατανόηση. Είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ότι αν πιστέψουμε κάποια στιγμή στο μέλλον ότι δεν έχουμε να δώσουμε κάτι άλλο στη σχέση μας, θα αποχωρούσαμε και οι δυο με αξιοπρέπεια.
Δεν μου άρεσαν τα ζευγάρια που από ένα σημείο και μετά ξεκινούσαν να απατούν ο ένας τον άλλον, να λένε διαρκώς ψέματα στο άλλο τους μισό αλλά και στον εαυτό τους. Δεν ήμουν ποτέ “θαυμάστρια” των σχέσεων γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ήθελα αν αποφασίσω να κάνω σχέση, να ξέρω ότι κάνω το επόμενο βήμα με έναν άνθρωπο που αξίζει τον κόπο.
Φαντάζεστε λοιπόν πόσο δύσκολο μου ήταν να πάρω την απόφαση να κάνω οικογένεια με κάποιον άλλον. Αυτά, όσων αφορά τον σύζυγό μου. Από την άλλη προέρχομαι από μια οικογένεια που θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ δεμένη. Έχω μόνο έναν αδερφό και οι γονείς μας από μικρή ηλικία μας έλεγαν για το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε αγαπημένοι.
Μας θύμιζαν σε κάθε ευκαιρία ότι όταν εκείνοι φύγουν από τη ζωή, εμείς οι δυο θα έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον για να βασιστούμε. Εκτός από τα παιδιά μας, όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να είναι και περαστικοί. “Το αίμα νερό δεν γίνεται” όμως, κι εγώ ένιωθα πολύ τυχερή που είχα έναν τέτοιον άνθρωπο για αδερφό.
Από μικρά ήμασταν πολύ δεμένα. Ποτέ δεν αφήσαμε ερwτες, χρήματα ή φίλους να μπουν ανάμεσά μας. Είχαμε πάντα ξεχωριστά ενδιαφέροντα και ξεχωριστές παρέες όμως στα δύσκολα ξέραμε ότι μπορούσαμε να βασιστούμε ο ένας στον άλλον. Εκείνος έκανε οικογένεια από μικρός. Τρία παιδάκια και μια γυναίκα που τον αγαπά πολύ.
Παρόλα αυτά, μου παραπονιόταν πολλές φορές ότι ίσως να βιάστηκε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Δεν ήθελε να πάρει διαζύγιο, αγαπούσε τη γυναίκα του και λάτρευε τα παιδιά του, απλά πολλές φορές έβγαιναν μερικά απωθημένα στην επιφάνεια. Συνήθως ήταν εφηβικά όνειρα που τα διηγούνταν ακόμη και μπροστά στην γυναίκα του όταν κάναμε πλάκα στη παρέα.
Όταν όμως τσακωνόταν μαζί της και είχε παράπονα, αυτά τα εφηβικά όνειρα γίνονταν βραχνάς για το τι θα μπορούσε να είχε κάνει υπό άλλες συνθήκες μέχρι τώρα στη ζωή του. Στεναχωριόμουν γι’ αυτόν και δεν ήθελα να βιαστώ να κάνω οποιαδήποτε αλλαγή στη προσωπική μου ζωή, πριν νιώσω ότι έχω ζήσει αυτά που ήθελα να ζήσω.
Παρόλα αυτά, επειδή η γυναίκα του ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος του υπενθύμιζα διαρκώς ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις πολλές εμπειρίες για να είσαι πλήρης. Μερικές φορές οι άνθρωποι βρίσκουν το άλλο τους μισό πιο νωρίς από τους υπόλοιπους. Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου οι δυο τους ήρθαν αμέσως πολύ κοντά.
Ο αδερφός μου είναι ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος και επειδή η μητέρα μου είχε “καεί” από πεθερά, ήθελε οποιαδήποτε επιλογή μας να την αγκαλιάσει όλη η οικογένεια. Έτσι, ο αδερφός μου αμέσως προσπάθησε να τον κάνει να νιώσει άνετα και γρήγορα έγιναν φίλοι.
Μου άρεσε πολύ που δυο από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους ήταν τόσο κοντά γιατί πολλές φορές ένιωθα ότι θα μπορούσα να συμβουλευτώ τον αδερφό μου σε κάποιον καυγά ή κάποια δική μου ανασφάλεια σχετικά με την σχέση μου. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τον ήθελα για διαμεσολαβητή. Ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα διαμεσολαβητές στα προβλήματά μου άλλωστε.
Απλά, όταν γνωρίζεις τον άλλον λίγο καλύτερα μπορείς να εκφέρεις άποψη πιο εύκολα για τον χαρακτήρα του και να δώσεις τις κατάλληλες συμβουλές. Τον ξέρω τον σύζυγό μου πολύ καλά, όμως είναι λογικό στις εντάσεις και στις κρίσεις να θολώνει η ματιά μου. Πέρασαν τα χρόνια και όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε δεν άλλαξε τίποτα.
Ήταν σα να μπήκε απλά μια υπογραφή και το μόνο που άλλαξε τα δεδομένα ήταν το παιδάκι μας. Ένιωθα ότι είχα τον τέλειο γάμο μέχρι που μερικά χρόνια αργότερα ξεκίνησε να παρουσιάζει κάποια ψυχολογικά προβλήματα ο σύζυγός μου. Ήταν ένας πολύ κλειστός άνθρωπος όσων αφορά τα προβλήματα του και πολύ κοινωνικός όταν ήταν να κάνει πλάκα και γνωριμίες.
Προβλήματα με τη δουλειά, άγχη της καθημερινότητας και διάφορες προσωπικές του ανασφάλειες τον έφεραν στα όριά του και κλείστηκε στον εαυτό του. Είχε νεύρα και συχνά τσακωνόμασταν, παραπονιόταν για το παραμικρό και ευτυχώς αυτή τη συμπεριφορά δεν την εκδήλωνε και στο παιδί.
Ποτέ μου δεν είχα αμφιβολίες γι’ αυτόν και πίστευα ότι όλη αυτή η αρνητική ενέργεια ήταν απλά συσσωρευμένα νεύρα που καταπίεζε πολλά χρόνια. Τον στήριξα και αποφασίσαμε να πάμε μαζί σε κάποιον ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος πραγματοποίησε συνεδρίες και μαζί μου, έτσι ώστε να διορθώσουμε και δικά μου πιθανά λάθη.
Στο μεταξύ την ίδια χρονική περίοδο ο σύζυγος μου είχε αποστασιοποιηθεί ιδιαίτερα από την οικογένειά μου. Οι γονείς μου γνωρίζοντας την κατάσταση δεν τον παρεξήγησαν. Όμως ο αδερφός μου επειδή τον ένιωθε πολύ κοντά του, ξεκίνησε κι αυτός να απομακρύνεται πικραμένος.
Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι η αποστασιοποίηση του είναι φυσιολογική και ότι το μόνο που ζητάει είναι λίγο χρόνο. Όταν λύθηκαν όμως τα ψυχολογικά του ζητήματα κάθισαν οι δυο τους κι έκαναν μια συζήτηση. Τα βρήκαν και μάλιστα ήρθαν ακόμη πιο κοντά μετά από αυτό.
Ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι βόλτες που κανόνιζε με τον αδερφό μου έξω ήταν όλο και περισσότερες. Εμένα δεν μου κακοφαινόταν γιατί ήξερα με ποιον είναι και φυσικά αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον σύζυγο μου θα είχα σίγουρα στον αδερφό μου.
Ξεκίνησε όμως να μου λείπει η παρουσία του στο σπίτι. Παρόλα αυτά δεν του είχα κάνει ποτέ συζήτηση διότι πίστευα ότι ο καθένας μας θέλει και λίγο χρόνο με τον εαυτό του. Ίσως να ήμουν πολύ μαλθακή στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Κάποια στιγμή ξεκίνησαν και τα ύποπτα μηνύματα. Στην αρχή δεν έδωσα πολύ σημασία διότι συμβαίνουν και συμπτώσεις. Η ερωτική μας ζωή δεν αντιμετώπιζε κάποια κρίση. Ήταν όπως όλα τα παντρεμένα ζευγάρια, υποθέτω. Παρόλα αυτά κάποια στιγμή χρειάστηκα το κινητό του και άνοιξα κατά λάθος ένα μήνυμα με τον αδερφό μου. Αυτό που διάβασα ήταν αρκετά ύποπτο.
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο, οπότε αποφάσισα να το ερευνήσω λίγο παραπάνω. Το να ξεκινήσεις να εκτοξεύεις τέτοιες κατηγορίες χωρίς αποδείξεις θα μπορούσε να ήταν καταστροφικό. Δεν είχα πει σε κανέναν τίποτα.
Μπήκα κρυφά στο mail του συζύγου μου κι εκεί αποθηκεύονται αυτόματα και τα μηνύματα του messenger. Βλέπετε ήταν πιο εύκολο να μπω από το laptop μου, από το να του ζητήσω το κινητό του και να το ψαχουλεύω για πολύ ώρα. Τα είδα όλα. Ο σύζυγός μου είχε κανονίσει ραντεβού με μια συνάδελφο μου από την δουλειά.
Αυτό όμως που με πίκρανε περισσότερο είναι ότι έστελνε τις συνομιλίες που είχε μαζί της στον αδερφό μου και τις σχολίαζαν. Ξαφνικά ένιωσα ότι είχα απέναντί μου μηνύματα από δυο ξένους ανθρώπους. Φυσικά και τσακωθήκαμε πολύ άσχημα εκείνο το βράδυ.
Ξεκίνησε να κλαίει και να μου λέει ότι μ’ αγαπάει και ότι ήταν ένα περιστασιακό λάθος που έμεινε μόνο στα μηνύματα και στο ραντεβού δεν ολοκληρώθηκε τίποτα. Φυσικά δεν τον πίστεψα. Ξεκίνησε να μου λέει ότι αγαπάει μόνο εμένα και ότι δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εμένα μέσα. Δεν τον πίστεψα.
Πήρα τηλέφωνο τον αδερφό μου μπροστά στον άντρα μου και ξεκίνησα να ωρύομαι. Εκείνος μου έλεγε ότι νόμιζε ότι όλο αυτό ήταν απλά μια πλάκα που έκανε ο σύζυγός μου με εκείνη και εγώ ξεκίνησα να ωρύομαι ακόμη περισσότερο με το γεγονός ότι τίποτα το αστείο δεν υπήρχε στις συνομιλίες.
Μου είπε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να τον καλύψει. Ότι επειδή κι αυτός πολλές φορές μιλούσε με γυναίκες μεσώ του internet και έμεναν μόνο στα μηνύματα, θεώρησε ότι και ο σύζυγός μου περνάει αυτή τη “φάση” και θα μείνει μόνο στα μηνύματα.
Τσακωθήκαμε πολύ άσχημα εκείνο το βράδυ. Ο ένας προσπαθούσε να καλύψει τον άλλον κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Έφυγα από το σπίτι και κοιμήθηκα στη κολλητή μου. Δεν ήθελα να μάθουν τίποτα οι γονείς μου. Την επόμενη μέρα βέβαια μίλησα με τη μητέρα μου.
Πλέον βρισκόμαστε σε μια φάση που προσπαθώ να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον γάμο μου. Με τον αδερφό μου μιλάμε αλλά έχω απομακρυνθεί αισθητά κι εκείνος δεν με πιέζει για το αντίθετο. Δεν ξέρω αν μπορέσω να συγχωρέσω κανέναν από τους δυο. Για κάποιο λόγο όμως, από μικρή ανοιγόμουν πολύ δύσκολα σε ανθρώπους και όταν το έκανα δυσκολεύουν να σταματήσω τις σχέσεις μου, μαζί τους.
Τι να κάνω;