Η μητρότητα είναι το πιο όμορφο και δύσκολο ταξίδι της ζωής μας. Εκτός από το γέλιο και τη χαρά, έχει κι εκείνες τις «σκοτεινές» στιγμές της στις οποίες πολλές φορές νιώθουμε ότι «βαλτώνουμε», ότι δεν είμαστε επαρκείς. Η Rachel Marie Martin μας υπενθυμίζει πως είναι φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι κατά καιρούς. Είναι όμως και παροδικό… Γιατί στο τέλος, ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας!
«Ξέχασα πώς να είμαι ευτυχισμένη μαμά»
«Ξέρω πώς να είναι να είσαι πολυάσχολη μαμά- να λύνω το ένα επείγον θέμα μετά το άλλο. Έχω καταφέρει να φτιάχνω φαγητό για όλη την οικογένεια ενώ τα ντουλάπια μας είναι άδεια και να βοηθάω τα παιδιά να διαβάσουν εγκαίρως τα μαθήματα της επόμενης ημέρας.
Έχω καταφέρει να επιβιώσω 3 ώρες με τα παιδιά μου να κοιμούνται πάνω μου. Έχω καταλάβει ότι δεν είναι απαραίτητο να στρώνω τα κρεβάτια και ότι είναι προτιμότερο η κουζίνα μου να είναι καθαρή και το υπόλοιπο σπίτι να μην είναι τακτοποιημένο.
Έχω προσπαθήσει να ηρεμήσω ακούγοντας μουσική ή μένοντας παραπάνω στο ντους έτσι ώστε να έχω λίγα λεπτά ηρεμίας για τον εαυτό μου χωρίς να ακούω το γνωστό «μαμάααα» και να πρέπει να αντιμετωπίσω ένα αγόρι που αποφάσισε να ανοίξει κρυφά την τελευταία σακούλα με τα πατατάκια και να πετάξει τη συσκευασία ανάμεσα στα Lego του. Τα άπλυτα ρούχα με στοιχειώνουν, αλλά ακόμα και τότε τα καταφέρνω, γιατί ξέρω πως αν τα πλύνω τώρα και τα βάλω στο στεγνωτήριο, θα είναι έτοιμα μέχρι το πρωί που θα πρέπει να τα φορέσουν τα παιδιά.
Αλλά αφήνω κάτι άλλο πίσω… Περνάω καλά; Γελάω; Είμαι χαρούμενη μαμά; Κάποιες φορές φοβάμαι ότι τα χάνω, γιατί είμαι πολύ απασχολημένη και αγχωμένη.
Θα προσπαθήσω να παίξω επιτραπέζια με τα παιδιά μου αλλά το μυαλό μου θα είναι σ’ εκείνη τη λίστα με όλες τις δουλειές που πρέπει να κάνω αύριο. Όσο εκείνα τραβάνε κάρτες και γελάνε, θα σκέφτομαι ποιες δουλειές δεν μπορώ να αποφύγω. Θα σκέφτομαι τα παιχνίδια που πρέπει να μαζέψω ή τι να μαγειρέψω για βραδινό. Ναι, έτσι είναι η μητρότητα.
Μην με παρεξηγείτε, αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά μου.
Ωστόσο, κάποιες φορές νιώθω ενοχές. Γιατί δεν είμαι “εκεί” πραγματικά, γιατί δεν γελάω αρκετά, γιατί δεν είμαι αστεία, γιατί δεν δίνω στα παιδιά μου ό,τι αξίζουν. Νιώθω ενοχές γιατί πρέπει να δουλέψω και γιατί τους λέω ότι θέλω μόνο 10 λεπτά ακόμα για να τελειώσω και τα 15 λεπτά γίνονται 30 και μετά έχουν βρει κάτι άλλο να κάνουν μόνα τους. Η πίεση των μαμάδων είναι τόση πολλή που πιστεύω ότι δεν μιλάμε αρκετά γι’ αυτή.
Θέλω να είμαι εκείνη η χαρούμενη και αστεία μαμά.
Δεν παραπονιέμαι. Απλώς μιλάω για κάποιες αλήθειες που όλες οι μαμάδες έχουν βιώσει. Όπως το Σάββατο,- πέρασα μια ώρα προσπαθώντας να κάνω τον 5χρονο γιο μου να ντυθεί. Ακούγεται απλό, σωστά; Δυστυχώς, όμως, δεν γίνεται έτσι απλά. Ήμουν μόνη και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ο γιος μου φερόταν έτσι και μετά ένιωθα τύψεις. Πού πήγε η ευτυχία της μητρότητας;
Νομίζω πως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που απλώς προσπαθούμε σκληρά. Όταν είσαι μητέρα, έτσι γίνεται. Ειδικά αν τα παιδιά είναι όλα κάτω των 5 ετών. […]
Ωστόσο, το ότι περνάμε μια δύσκολη περίοδο και το ότι χάσαμε τον εαυτό μας δεν μας κάνει κακές μαμάδες.
Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω καθημερινά μόνο ένα πράγμα που με κάνει ευτυχισμένη. Μόνο ένα. Ίσως είναι το να ακούω την αγαπημένη μου μουσική ή να περνάω μισή ώρα τη μέρα βλέποντας τις σειρές που μ’ αρέσουν. Ίσως απλά να χαζεύω στο Facebook ή να παίζω με τα παιδιά μου. Το να δίνω στον εαυτό μου “χάρη” πού και πού και να μην σκέφτομαι τα άπλυτα πιάτα, με βοηθάει. Χρειάζομαι μόνο ένα πράγμα.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τις δυσκολίες της μητρότητας ούτε να σας πω να είστε απλώς χαρούμενες μαμάδες. Γιατί ξέρω πως η μητρότητα είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Κάποιες φορές είναι εύκολο να χάσουμε τον εαυτό μας και την ευτυχία μας. Τα δάκρυα είναι αναπόφευκτα. Δεν είσαι μόνη σου, αν έτσι έχεις νιώσει κάποιες φορές. Άκουσέ με, σε παρακαλώ. Δεν είσαι η μόνη μαμά που έχει κάτσει στον πάγκο της κουζίνας με τα παιδιά να τρέχουν γύρω της τα πιάτα να έχουν γεμίσει τον νεροχύτη και τα δάκρυα να κυλούν στα μάτια σου ενώ αναρωτιέσαι γιατί δεν είσαι πια χαρούμενη. Δεν πειράζει, αλήθεια. Ξέρω ότι εκείνες τις στιγμές πονάς και ότι θες απλώς να απέχεις απ’ όλα ή να σε πάρει κάποιος μια αγκαλιά και να σου πει πόσο σημαντική είσαι.
Γι’ αυτό άκουσέ με. Δεν πειράζει. Είσαι καλή μαμά ακόμα και τότε.
Ίσως θα έπρεπε όλες οι μαμάδες να θέσουμε καινούριους στόχους, να βρούμε κάτι που μας κάνει χαρούμενες. Να μην προσπαθούμε να γίνουμε τέλειες, αλλά να αγαπάμε τον εαυτό μας, να αφιερώνουμε χρόνο σ’ εμάς και να μαθαίνουμε να είμαστε εκεί για τα παιδιά μας. Να ξέρετε ότι η χαρούμενη μαμά θα γυρίσει. […]
Σκεφτείτε όλα όσα καταφέρατε και όχι όλα όσα δεν κάνατε. Αφήστε το γέλιο να επιστρέψει. Αυτό έχετε ανάγκη. Κάνετε πολλά σημαντικά πράγματα ακόμα κι αν στα μάτια σας φαίνονται απλά ή ανούσια. Και τα κάνετε με αγάπη και με ελπίδα. Είμαι περήφανη για όλες μας. Η ευτυχία μπορεί να βρίσκεται παντού. Να μην το ξεχνάτε. Απλώς κάποιες φορές είμαστε πολύ απασχολημένες.
Χαμογελάστε. Σας αφιερώνω αυτό το κείμενο, εγώ, μια μαμά από τη Μινεσότα, σε όλες εσάς που ζείτε το ταξίδι της μητρότητας».