Βαρέθηκα να τον μοιράζομαι: Χιλιάδες τραγούδια έχουν γραφτεί για το πιοτό της αμαρτίας. Υπάρχουν όμως σαφέστατα όρια στο που μπορεί να φτάσει κανείς
Μία αναγνώστρια αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας την δική της προσωπική ιστορία. Διατηρεί σχέση με παντρεμένο και προσπαθεί να βρει μία λύση έτσι ώστε να τον χωρίσει επιτέλους από την γυναίκα του.
Δεν επικροτούμε σίγουρα τέτοιες σχέσεις, όμως θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν υπάρχουν. Πολλές και πολλοί είναι εκείνοι που διατηρούν σχέση με παντρεμένους και παντρεμένες κι αν θέλετε την αντικειμενική μας άποψη, κανείς δεν βρίσκει χώρο να μπει σε μία σχέση αν δεν του την έχει δώσει ο παντρεμένος και η παντρεμένη που διάλεξαν.
Η αναγνώστρια της σημερινής μας ιστορίας λοιπόν φαίνεται πως είναι μία γυναίκα που διατηρεί σχέση με παντρεμένο. Μετά από 3 χρόνια σχέσης δεν αντέχει άλλο στην ιδέα να τον μοιράζεται και ψάχνει τρόπους να τον χωρίσει από την γυναίκα του. Θέλει τις συμβουλές σας σχετικά με την κατάσταση που βιώνει.
Διαβάστε παρακάτω:
Φυσικά δεν θα μοιραστώ το όνομά μου μαζί σας, γιατί πολλά γίνονται όμως διαβάζω το site σας πολλά χρόνια και βλέπω πως τα τελευταία χρόνια ο κάθε πικραμένος και η κάθε πικραμένη ανεβάζουν τις ιστορίες τους. Ε είπα να το κάνω κι εγώ και όσοι κράξουν στα σχόλια… καθρεφτάκι!
Είμαι 30 ετών και τα τελευταία 3 χρόνια διατηρώ σχέση με παντρεμένο. Με τον συγκεκριμένο άντρα ήμασταν συμμαθητές από το Λύκειο και στα 20 μας, είχαμε συνάψει μία πολύ μικρή σχέση. Όμως σπουδάζαμε σε διαφορετικές πόλεις, είχαμε και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι οπότε και το διακόψαμε σύντομα.
Στις σπουδές του εκείνος γνώρισε την γυναίκα του που από ότι μου είπε ξεκίνησε ως κάτι περιστασιακό, όμως η γυναίκα έμεινε έγκυος και οι γονείς τους βιάστηκαν να τους αποκαταστήσουν. Εκείνος γύρισε στην πόλη του, μαζί κι εγώ και τυχαία βρεθήκαμε 3 χρόνια πριν.
Αρχικά βγαίναμε φιλικά, μαζί με την γυναίκα και το παιδί τους και ενώ υπήρχε μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, εγώ προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να αντισταθώ. Μέσα σε λίγο καιρό ξεκινήσαμε να βγαίνουμε οι δυο μας και αρχικά οι συζητήσεις μας ήταν φιλικές.
Μου είπε για πως παντρεύτηκε όπως σας είπα, μου είπε για την ζωή του τώρα και η οικειότητα δεν άργησε να έρθει τελείως. Η οικειότητα έγινε χημεία και ξαφνικά έγινε. Τον πρώτο χρόνο δεν ήξερε κανείς για την σχέση μας. Ούτε οι φίλες μου. Δεν ήθελα να ακούσω κηρύγματα από κανέναν.
Βαρέθηκα να τον μοιράζομαι
Άλλωστε είμαι ερωτευμένη μαζί του. Πρώτη φορά έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη με άντρα και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν δεν το βιώσει. Εκείνος το ξέρω ότι θέλει να χωρίσει όμως δεν βρίσκει τα κότσια. Δεν θέλει το παιδί του να είναι παιδί χωρισμένων γονιών και φοβάται τις αντιδράσεις των δικών του.
30 χρονών μαντράχαλος, το ξέρω ότι δεν πρέπει να φοβάται να διεκδικήσει την ζωή που του αξίζει, όμως πάντα έτσι ήταν. Αναβλητικός και ευθυνόφοβος. Έκανα υπομονή 3 χρόνια όμως κουράστηκα να τον μοιράζομαι.
Αρχικά μου έφτανε που δεν μπορούσα να τον έχω τα Χριστούγεννα, στα γενέθλιά μου, να αλλάζουμε χρόνο μαζί. Ήθελα να πηγαίνουμε διακοπές μαζί πέρα από μερικά Σαββατοκύριακα. Ήθελα να το πω στους γονείς μου, ήθελα να συγκατοικήσουμε. Όμως μου έφτανε και μόνο που τον έβλεπα.
Μετά από 3 χρόνια όμως κι ενώ έχω πατήσει τα 30 κι εγώ, δεν μου αρκεί απλά να τον βλέπω. Όλα αυτά που ήθελε τόσο πολύ τότε τώρα με πνίγουν. Προσπαθώ κάθε μέρα να του κάνω συζητήσεις. Να χωρίσει, αφού εμένα θέλει και εκείνη όχι. Το παιδί θα καταλάβει.
Στην τελική είναι καλύτερα να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών από το να βρίσκεσαι σε μία οικογένεια με δυστυχισμένους γονείς. Στο μεταξύ αυτή το παίζει τρελά ερωτευμένη στο Facebook και απορώ για την νοητική της κατάσταση. Πώς μπορεί να μην βλέπει ότι ο γάμος της περνάει κρίση με τόσες ώρες που λείπει ο δικός μου από το σπίτι;
Με την συζήτηση δεν γίνεται δουλειά. Ο δικός μου δεν λέει να πάρει τα χαμπάρια του κι εγώ αρχίζω να κουράζομαι. Δεν διαπραγματεύομαι να τον χωρίσω, διότι τον αγαπάω πολύ και δεν μπορώ να με φανταστώ με κανέναν άλλον άντρα. Θέλω όμως να μου πείτε πως μπορώ να τους χωρίσω χωρίς να τον πιέσω.