Δείτε με συμπάθεια όσους αποφάσισαν να κατοικίσουν σε πόλεις και οικισμούς με πληθυσμό μιας και μοναδικής ψυχής: τη δική τους! Me myself and I! Θα πηγαίνατε διακοπές μόνος, σινεμά, θέατρο; Πόση ώρα μένετε με τον εαυτό σας πριν αναζητήσετε παρέα-ακόμα και διαδικτυακή; Αν τη… βρίσκετε με το πρόσωπο που βλέπετε καθημερινά στον καθρέφτη, τότε ίσως αυτό το άρθρο είναι για εσάς.
Jordan River, Καναδάς
Η ζωή σε μια παραθαλάσσια πόλη ακούγεται αρκούντως ειδυλλιακή για όσους αγαπούν όσο τίποτα την παραλία και δε θεωρούν χαμένες ώρες το χάζεμα της θάλασσας. Αλλά αν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε τσουνάμι, θαλάσσια ρύπανση, σεισμούς και παλίρροιες ίσως έρχονται δεύτερες σκέψεις. Αυτό το πακέτο καταστροφής, έπληξε την πόλη Jordan River κοντά στο Βανκούβερ του Καναδά που κατέληξε να θυμίζει πόλη φάντασμα. Αλλά όχι τελείως φάντασμα, σχεδόν. Κι αυτό γιατί ο 74χρονος Hugh Pite αρνείται να την εγκαταλείψει και να βρει ένα πιο ασφαλές τόπο. Ο πεισματάρης ηλικιωμένος, ξοδεύει το χρόνο του στην περιοχή και παρά τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που κρύβει, παραμένει αμετακίνητος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Monowi, Νεμπράσκα, ΗΠΑ
H Elsie Eiler είναι το πιο θαυμαστό άτομο στο Monowi. Είναι επίσης το πιο έξυπνο, το πιο πλούσιο, ομορφότερο, νεαρότερο, ή γηραιότερο όπως η ίδια προσθέτει. Όταν είσαι ο μοναδικός κάτοικος μιας πόλης, μπορείς να προσθέσεις όποιον τίτλο θέλεις! Η 78χρονη και αρκετά εξοικειωμένη με την ερώτηση γιατί εξακολουθεί και μένει εδώ. Σε μια πόλη με πληθυσμό μία ψυχή!
«Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνετε», απαντά με θάρρος. «Κανείς δε με κρατά εδώ, μένω γιατί θέλω», εξηγεί. Το Monowi, που στη γλώσσα των Ινδιάνων σημαίνει «λουλούδι», χρονολογείται από το 1902 όπου τα χρόνια ακμής του είχε πληθυσμό 150 κατοίκων. Ωστόσο, έχασε κατοίκους από εσωτερική μετανάστευση με αποτέλεσμα το 2000 να μείνει με μόλις 2 ψυχές, την Elsie και τον σύζυγό της Rudy ο οποίος απεβίωσε το 2004. Η τοπική άρχοντας κάθε χρόνο είναι υποχρεωμένη να εκπονεί σχέδιο οδικής υποδομής για να εξασφαλίσει κρατική χρηματοδότηση για τα 4 φώτα της περιοχής. Επίσης, διευθύνει μια ταβέρνα και μια βιβλιοθήκη με 5.000 τόμους.
Buford, Ουαϊόμινγκ, ΗΠΑ
Είναι σκαρφαλωμένη στα 2.400 μέτρα, δηλαδή ο ψηλότερος οικισμός που βρίσκεται κατά μήκος του πρώτου διηπειρωτικού σιδηρόδρομου. Το 2013, η μάλλον νυσταγμένη πόλη πουλήθηκε σε έναν βιετναμέζο επιχειρηματία την οποία μετονόμασε σε PhinDeli Town Buford (αν και η ταχυδρομική διεύθυνση παραμένει η παλιά).
Εκείνη τη χρονιά, η πόλη είχε πληθυσμό έναν μόλις κάτοικο τον Don Sammons ο οποίος μετακόμισε στην ακατοίκητη μέχρι τότε πόλη το 1980 μαζί με τη γυναίκα και το γιο τους. Το 1992 την αγόρασε και όταν απεβίωσε η συμβία του και έφυγε ο γιος του, έμεινε απλά μόνος. Στις 5 Απριλίου 2012, ο Sammons αποφάσισε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και την πούλησε για $900.000 στον επιχειρηματία Pham Dinh Nguyen.
Lost Springs, Ουαϊόμινγκ, ΗΠΑ
Η πόλη στην κομητεία Converse στο Ουαϊόμινγκ των ΗΠΑ, είδε τους πρώτους κατοίκους της στα 1880, και χρόνια αργότερα το 1911 είχε 200 περίπου κατοίκους, οι περισσότεροι από τους οποίους εργάζονταν στο παρακείμενο ανθρακωρυχείο. Ο μαρασμός της πόλης άρχισε όταν το ορυχείο έκλεισε τη δεκαετία του 1930 με τον πληθυσμό της ολοένα να φθίνει. Μέχρι το 1960, είχε πέντε μόλις ψυχές, αργότερα 11 και κατά την απογραφή του 2000 μόνο μία!
Villa Epecuen, Αργεντινή
Κατά μήκος των ακτών της Lago Epuceun, μια λίμνη με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι περίπου 600 χλμ. νοτιοδυτικά του Μπουένος Άιρες, ιδρύθηκε η πόλη Villa Epuceun περί στα 1920. Η λίμνη είναι σας όλες τις άλλες ορεινές λίμνες, με τη διαφορά ότι τα επίπεδα σε αλάτι είναι τόσο υψηλά, που έρχεται στη δεύτερη θέση μετά τη Νεκρά Θάλασσα.
Όλα κυλούσαν καλά και στην ακμή της η πόλη είχε πάνω από 5.000 κατοίκους και πάνω από 300 επιχειρήσεις -spas, ξενοδοχεία, μουσεία… Τον Νοέμβριο του 1985 ωστόσο, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση όταν μεγάλοι όγκοι νερού έθαψαν κυριολεκτικά την πόλη, εξαιτίας κατακλυσμιαίων βροχοπτώσεων -το ύψος του νερού ξεπερνούσε τα 10 μέτρα. Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα το νερό άρχισε να υποχωρεί αλλά οι κάτοικοι της είχαν γυρίσει την πλάτη, εκτός από τον 82χρονο Pablo Novak.
Tomioka, Ιαπωνία
Ο 54χρονος Naoto Matsumura, είναι ο μοναδικός κάτοικος της Tomioka, μια πόλη-φάντασμα που βρίσκεται εντός της «απαγορευμένης ζώνης» στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία. Το εργοστάσιο καταστράφηκε από τον σεισμό και το τσουνάμι που ακολούθησε στις 11 Μαρτίου 2011. Η κατάρρευσή του προκάλεσε υψηλού επιπέδου πυρηνική μόλυνση της γύρω περιοχής και ανάγκασε χιλιάδες κατοίκους να την εκκενώσουν.
Η πλέον μολυσμένη ζώνη, σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων γύρω από το εργοστάσιο, παραμένει μια περιοχή περιορισμένης πρόσβασης. Αλλά όσο τρελό κι αν ακούγεται, ο Matsumura είναι ο μόνος κάτοικος μιας πόλης που κάποτε φιλοξενούσε περίπου 16.000 ανθρώπους. Ο μεσήλικας, ζει χωρίς τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Ο ίδιος ήταν ένας από τους χιλιάδες που εγκατέλειψαν τη ζώνη, αλλά σύντομα επέστρεψε για να φυλάξει τη γη, και τα εγκαταλελειμμένα ζώα. Θεωρεί ότι είναι καθήκον του να είναι παρών παρά την καταστροφή.
Cass, Νέα Ζηλανδία
Η Cass είναι ένας οικισμός στην επαρχία Selwyn του Canterbury στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας και ένα από τα ελάχιστα μέρη στον κόσμο με πληθυσμό ενός κατοίκου. Η ιστορία, ξεκινά με τον Barrie Drummond ο οποίος έδωσε τα χέρια όταν του πρότειναν εκεί δουλειά.
Ο ίδιος ποτέ δε πίστεψε πως θα άντεχε μόνος σε μια άδεια πόλη για πάνω από δυο χρόνια, ωστόσο έχουν περάσει τουλάχιστον 25 χρόνια και έκτοτε δεν σκοπεύει να αποχωρήσει. Ο 66χρονος, ο οποίος εργάζεται για λογαριασμό σιδηροδρομικής εταιρείας, ποτέ δεν ένιωσε μοναξιά. Όσο για την έλλειψη του γυναικείου φύλου, είναι μάλλον αποστομωτικός: «Ποτέ δε με απασχόλησε και πολύ το θέμα».