Κάθεται όλη μέρα: Ιστορίες και καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα από εμάς, σε φίλους, συγγενείς, με απλά λόγια ιστορίες της διπλανής πόρτας, που αναγνώστες μοιράζονται
Ονομάζομαι Καίτη και είμαι 27 ετών. Έγινα μαμά στα 25 ενώ τότε ο άντρας μου ήταν 21 χρονών. Έχουμε μία διαφορά ηλικίας και μπορεί ο άντρας μου τότε να ήταν πολύ μικρός όμως μου είπε ότι το θέλει αυτό το παιδί κι επειδή κι εγώ το ήθελα αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια.
Η αλήθεια είναι ότι πριν γίνουμε γονείς είχαμε μία όμορφη σχέση. Βγαίναμε για 1 χρόνο και σχεδόν συγκατοικούσαμε. Παρόλα αυτά όταν γίναμε γονείς μπήκαν οι υποχρεώσεις στη μέση και κάπου το χάσαμε. Αξίζει να αναφέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ υπομονετικός.
Οι φίλες μου, μερικές φορές για να με πειράξουν με λένε αγαθιάρα και ίσως και να είμαι λίγο. Επίσης είμαι πολύ προστατευτική με την οικογένειά μου. Δουλεύω, γυρίζω σπίτι, παίζω με τον μικρό, πλένω, καθαρίζω ενώ αυτός κάθεται στο δωμάτιο και παίζει παιχνίδια.
Και όταν λείπω εγώ φωνάζει την μητέρα του να προσέχει το παιδί. Τον πρώτο καιρό δεν έλεγα κάτι. Εγώ κουβαλούσα αυτό το παιδί μέσα μου 9 μήνες οπότε είχα συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς την μητρότητα. Εκείνος όχι.
Οπότε του έδινα χρόνο να συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε, να ωριμάσει και φυσικά του συζητούσα συχνά τα προβλήματά μου. Εκείνος έδειχνε να καταλαβαίνει για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά πάλι τα ίδια.
Τον πρώτο καιρό όμως δε με ένοιαζε και τόσο γιατί εγώ ήμουν άνεργη. Είχα όλο τον χρόνο να πλένω, να καθαρίζω, να είμαι εκεί για το παιδί, να μαγειρεύω. Όμως όταν βρήκα δουλειά τα πράγματα άλλαξαν. Δουλεύω σε μία πολύ απαιτητική δουλειά.
Δουλεύω αρκετές ώρες την ημέρα χωρίς συγκεκριμένο ωράριο ενώ αυτός για τώρα είναι άνεργος. Και παρόλα αυτά νευριάζει όταν εγώ δεν έχω χρόνο να μαγειρέψω. Μου λέει ότι δεν ενδιαφέρομαι για το σπίτι τόσο όσο παλιά και αδιαφορεί για το γεγονός ότι πλέον κουράζομαι πολύ και δεν έχω τον χρόνο.
Φυσικά γίνομαι έξαλλη και του λέω ότι είναι αχάριστος και ότι εφόσον κάθεται όλη μέρα στο σπίτι θα μπορούσε και αυτός να κάνει κάτι. Τότε μου τα γυρίζει και μου λέει ότι δεν τον ενοχλεί που δεν μαγειρεύω αλλά η αδιαφορία μου και ότι εντάξει, θα χωρίσουμε τις δουλειές αλλά το μαγείρεμα παραμένει δική μου υπόθεση.
Εγώ όμως δεν έχω κουράγιο. Και ο μικρός όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο απαιτητικός. Και εγώ είμαι αυτή που όσο κουρασμένη και να είμαι θα ασχοληθώ μαζί του, όχι εκείνος. Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα. Νιώθω ξεκρέμαστη. Φυσικά δεν μετανιώνω το γεγονός ότι έγινα μάνα, το παιδί είναι όλη μου η ζωή. Αλλά η σχέση μου περνάει κρίση.