Ο Stephen Hawking, ένα από τα πιο σπουδαία μυαλά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος μας, εμφάνισε συμπτώματα ALS ( Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση) στην ηλικία των 21.
Εκεί που η καριέρα του ετοιμαζόταν να απογειωθεί, το σώμα του άρχισε να τον απογοητεύει.
Αν κάποιος ήξερε πώς είναι να αντιμετωπίζεις ατυχείς καταστάσεις στη ζωή, τότε πιθανότατα ήταν αυτός. Παρόλο που η ασθένεια παρέλυσε το σώμα του, το κοφτερό μυαλό του Hawking δεν του επέτρεψε να βουλιάξει στην αρνητικότητα. Στην πραγματικότητα, αφοσιώθηκε στο πεδίο της θεωρητικής φυσικής με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο.
Παρόλο που οι γιατροί του έδιναν με το ζόρι δύο ή τρία χρόνια ζωής, ο Hawking επέλεξε να δώσει τον καλύτερό του εαυτό και να γίνει είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για τις απαντήσεις που βρήκε σχετικά με το σύμπαν, το Big Bang, την δημιουργία και τις επιστημονικές θεωρίες.
Φυσικά, ο Hawking έζησε άσχημες στιγμές που είχαν να κάνουν με την κατάστασή του, αλλά ήξερε ότι υπάρχουν πολλά για τα οποία πρέπει να είναι ευγνώμων στη ζωή του.
Τα παρακάτω λόγια μοιράστηκε σε μια διάλεξη που έγινε στο Royal Institute του Λονδίνου.
Καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιο, ο Hawking δεν μπορούσε να μιλήσει ή να κινηθεί. Ωστόσο, είχε βρει έναν τρόπο να επικοινωνεί μέσω της τεχνολογίας, και συνέκρινε τις μαύρες τρύπες με την κατάθλιψη, κάνοντας ξεκάθαρο ότι από κανένα από αυτά τα δύο δεν είναι απίθανο να ξεφύγουμε.
Είπε: «Το μήνυμα αυτής της διάλεξης είναι ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι όσο μαύρες περιγράφονται. Δεν είναι οι αιώνιες φυλακές που κάποτε πιστευόταν ότι ήταν.
Πράγματα μπορούν να βγουν από μία μαύρη τρύπα και προς τα έξω και στις δύο πλευρές και πιθανόν σε κάποιο άλλο σύμπαν. Έτσι, αν νιώθετε ότι είστε σε μία μαύρη τρύπα μην τα παρατάτε. Υπάρχει τρόπος διαφυγής. Να θυμάστε να κοιτάτε επάνω στα αστέρια και όχι κάτω στα πόδια σας. Ποτέ μην σταματήσετε να δουλεύετε. Η δουλειά σας δίνει νόημα και σκοπό και η ζωή είναι άδεια χωρίς αυτήν.
Αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρείτε την αγάπη, να θυμάστε ότι είναι εκεί και μην την χαλάσετε».
Όταν ρωτήθηκε για τις αναπηρίες του, ο Hawking είπε:
«Αυτός που υποφέρει πρέπει να έχει το δικαίωμα να τερματίσει την ζωή του, αν θέλει. Αλλά πιστεύω ότι θα ήταν πολύ μεγάλο σφάλμα. Όσο άσχημη και να φαίνεται η ζωή, υπάρχει πάντοτε κάτι που μπορείτε να κάνετε και να είστε επιτυχημένοι σε αυτό. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα».
Και συνέχισε με το δυνατό του μήνυμα:
«Αν είστε ανάπηροι, πιθανότατα δεν ευθύνεστε εσείς γι αυτό, αλλά δεν είναι καλό να κατηγορείτε τον κόσμο ή να περιμένετε να σας λυπηθούν. Πρέπει να έχετε θετική προσέγγιση και πρέπει να βγάλετε από μέσα σας το καλύτερο που μπορείτε να διαθέσετε. Αν κάποιος είναι σωματικά ανάπηρος, δεν πρέπει να προσπαθήσει να γίνει και ψυχολογικά.
Κατά την γνώμη μου, κάποιος θα πρέπει να συγκεντρωθεί σε δραστηριότητες στις οποίες η σωματική του αναπηρία δεν θα του είναι σοβαρό εμπόδιο. Φοβάμαι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τα άτομα με αναπηρία, δεν μου αρέσουν, αλλά είναι εύκολο για μένα να το πω αυτό, γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο αθλητισμός ούτως ή άλλως. Από την άλλη, η επιστήμη είναι ένας πολύ καλός τομέας για άτομα με αναπηρία, γιατί απασχολεί κυρίως το μυαλό.
Φυσικά, τα περισσότερα είδη πειραματικής δουλειάς πιθανότατα αποκλείουν τέτοια άτομα, αλλά η θεωρητική εργασία είναι σχεδόν ιδανική. Οι αναπηρίες μου δεν υπήρξαν σημαντικό εμπόδιο στον τομέα μου, που είναι η θεωρητική φυσική. Αντιθέτως, με βοήθησαν με κάποιο τρόπο προστατεύοντας με από το διοικητικό κομμάτι και το κομμάτι των διαλέξεων με τα οποία πιθανότατα να ασχολούμουν.
Τα κατάφερα όμως, μόνο εξαιτίας της τεράστιας αγάπης που έλαβα από την σύζυγό μου, τα παιδιά μου, τους συναδέρφους μου και φοιτητές μου.
Διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές είναι έτοιμοι να βοηθήσουν, αλλά πρέπει να τους ενθαρρύνετε να αισθάνονται ότι οι προσπάθειές τους να σας βοηθήσουν αξίζουν, με το να τα πηγαίνετε όσο καλύτερα μπορείτε».