Όσα δεν φτάνει ο σκύλος τα φτάνει… ο γάτος. Ένα στυλό που βρέθηκε μισοφαγωμένο στο στόμα του κουταβιού μου ήταν η αφορμή για αυτό το άρθρο.
Σε κάθε νοικοκυριό υπάρχουν πολλά αντικείμενα επικίνδυνα για το σκύλο ή/και τη γάτα μας – αρκετά από αυτά ίσως δεν περνούν καν από το μυαλό μας.
Κάλτσες και καλσόν είναι ανάμεσα στα πιο επικίνδυνα για τους σκύλους μας ενώ σακούλες, κορδέλες, φιόγκοι είναι επικίνδυνα για σκύλους και γάτες. Τσίχλες, σοκολάτες και άλλες ανθρώπινες λιχουδιές πρέπει να βρίσκονται πάντα μακριά από τους τετράποδους. Επίσης, φάρμακα και προϊόντα καθαρισμού. Φυσικά δεν ξεχνάμε τα κεριά και άλλες εστίες φωτιάς, ειδικά σε σπίτια με γάτες. Αυτά είναι τα πιο γνωστά, αλλά η αλήθεια είναι ότι η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Ό’τι χωράει στο στόμα τους, ολόκληρο ή σε κομμάτια, αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο -περισσότερο για τους σκύλους, είναι αλήθεια. (Διάβασε: Απίστευτο περιεχόμενο στο στομάχι… ζωηρών τετράποδων)
Ο ακόλουθος κανόνας φαίνεται να ισχύει:
«Όσο πιο λαίμαργο και άτακτο είναι το ζώο μας, τόσο πιο τακτικό πρέπει να κρατάμε το σπίτι μας.»
Πόσο τακτικό αρκεί να είναι το σπίτι μας;
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το περιστατικό που στοίχισε τη ζωή σε μια λαμπραντορίνα φίλου, την αγαπημένη Μελιώ, και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία -επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι τα λαμπραντόρ δεν ωριμάζουν ποτέ. Η Μελιώ ήταν ήδη 7 ετών όταν κατάπιε ένα κομμάτι οδοντικό νήμα. Στη ζωή της είχε γλιτώσει από πολλές κακοτοπιές, άλλες πιο προφανείς και άλλες λιγότερο, για να καταλήξει να τη χάσει με αυτό τον περίεργο τρόπο. Τι ειρωνεία. Φαίνεται, εκ των υστέρων, ότι η ζωή της κρεμόταν από ένα κομμάτι κλωστή.
Αλήθεια, πόσο τακτικό γίνεται να είναι ένα σπίτι που κατοικείται; Πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι αδύνατο να είμαστε τόσο προσεκτικοί, σχολαστικοί και τακτικοί όσο χρειάζεται για να είναι τα ζώα μας πλήρως ασφαλή στο σπίτι. Ειδικά, μάλιστα, όταν τη στέγη μοιραζόμαστε ΚΑΙ με σκύλους ΚΑΙ με γατιά. Αυτό το τελευταίο το έχω σκεφτεί αρκετές φορές αλλά σήμερα αγχώθηκα κάπως παραπάνω, όταν έπιασα στα πράσα το κουτό κουτάβι μου να μασουλάει, ενθουσιασμένο, ένα στυλό.
Ο αρχικός πανικός -ότι κάτι μπορεί να είχε ήδη καταλήξει στο γαστρεντερικό του σύστημα- καταλάγιασε μόνον αφού κατάφερα να συγκεντρώσω όλα τα επιμέρους κομμάτια που κάποτε συνέθεταν το στυλό. Ούφ. Και τώρα έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα:
«Πώς κατέληξε το στυλό στο στόμα του σκύλου;».
Παρότι (δεν σας κρύβω ότι) δεν είμαι ιδιαίτερα τακτική στο σπίτι, έχω την τύχη να συγκατοικώ με ζώα που δεν είναι υπερβολικά ζημιάρικα. Και έχω εμπιστοσύνη στο κουτάβι μου· περίεργο, αλλά την έχει κερδίσει. (Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν πρέπει να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη σε κανέναν σκύλο μας, και σίγουρα όχι σε γάτο μας, αλλά έχω μάθει να ζω με το άγχος μου καθώς, εκ φύσεως, μου είναι αδύνατον να είμαι τακτική.)
Αφού απέκλεισα το ενδεχόμενο να ανέβηκε το κουτάβι μόνο του ψηλά για να πάρει το στυλό, έπρεπε, να εξιχνιάσω το μυστήριο -κυρίως για να μην επαναληφθεί το περιστατικό στο μέλλον. Έσπαγα το κεφάλι μου, μέχρι που θυμήθηκα ότι κάτι είχε αλλάξει τις τελευταίες μέρες στο σπίτι. Η κακοκαιρία είχε κλείσει μέσα τα γατιά. Δεν είχαν όρεξη για μεγάλες τσάρκες στην αυλή. Βαριόντουσαν. Δεν εκτονώνονταν αρκετά. Και είχα παρατηρήσει (και ενοχληθεί από το γεγονός) ότι ειδικά ο Τζιν, ο αρχιγάτος της οικογενείας, εδώ και καμιά βδομάδα, έχει κυριολεκτικά αλλάξει επίπεδο στις μετακινήσεις του μέσα στο σπίτι. Συνεχώς τον βρίσκω να περπατά ψηλά, σε μέρη που κανείς δεν θα ήθελε να βρει το γατί του: σε τραπέζια, βιβλιοθήκες, πάγκους κουζίνας· δηλαδή στα σημεία όπου κρατάμε τα εύθραυστα και όλα όσα πρέπει να παραμένουν απρόσιτα στα ζώα του σπιτιού -όπως βάζα και στυλό.
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι ο Τζιν έριξε το στυλό στο έδαφος –δεν γνωρίζω αν το έκανε για πλάκα ή από πρόθεση, από εκδίκηση, βαρεμάρα ή… πειραματιζόμενος με τη βαρύτητα- και αυτό κατέληξε στο στόμα του κουταβιού. Ο Καμπάρι το βρήκε να κυκλοφορεί ανάμεσα στα παιχνίδια του (τα επιτρεπόμενα προς μασούλημα), η νέα άφιξη του κίνησε το ενδιαφέρον και είπε να γνωριστούν καλύτερα. Αφού περιεργάστηκε και μύρισε το άγνωστο αντικείμενο σκέφτηκε να δοκιμάσει την αντοχή του ανάμεσα στα δόντια του· και κανείς δεν μπορεί να του αμφισβητήσει ότι έκανε ένα πολύ ενδιαφέρον «κρακ»: μια ευχάριστη πρωινή έκπληξη για το κουτάβι, δυσάρεστη για εμάς.
Καταλήγοντας…
Τα κουτάβια θέλουν να δοκιμάζουν τα πάντα με τα δόντια τους· έτσι γνωρίζουν τον κόσμο.
Κάποιοι σκύλοι (αν όχι όλοι) παραμένουν κουτάβια για πάντα.
Οι γάτοι είναι πονηροί. Ή, να πούμε, παιχνιδιάρηδες. Ή πανούργοι.
Τα πάντα στο σπίτι είναι προσβάσιμα στους γάτους.
Άρα…
Αν υπάρχει γάτος στο σπίτι, τα πάντα, εμμέσως, μπορούν να γίνουν προσβάσιμα ΚΑΙ στους σκύλους.
Συμπέρασμα
Το αν οι γάτοι το κάνουν για πλάκα, από βαρεμάρα ή από σκοπιμότητα (για να βρει το μπελά του ο σκύλος) ποτέ δεν θα το μάθουμε. Το γεγονός όμως είναι ότι οι γάτοι αλλάζουν το επίπεδο επικινδυνότητας για τους σκύλους στο σπίτι μας.
Για αυτό το λόγο, μην βιαστείτε να θεωρήσετε ότι το σπίτι σας είναι ασφαλές για το σκύλο σας, επειδή τα μικροαντικείμενα και εύθραυστα μπιμπελό από τα οποία κινδυνεύει τα έχετε βολέψει αρκετά ψηλά, εκεί που δεν φτάνει. Πρέπει, πρώτα, να σιγουρευτείτε και για τα εμμέσως προσβάσιμα, αυτά δηλαδή που φτάνει ο γάτος και που μπορεί -από την καλή του την ψυχή, για πλάκα, από απροσεξία (χμμμ) ή για άλλο λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει- να τα μεταφέρει με την κίνηση μιας πατούσας ή ουράς απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, ώστε να καταλήξουν τελικά στα δόντια του σκύλου μας.