Μετά από χρόνια έρχεται επιτέλους η δικαίωση στον αγώνα της αξιοποίησης της ελληνικής ΑΟΖ με τον τρίτο γύρο αδειοδότησης, ο οποίος έρχεται να συμπληρώσει τους δύο πρώτους γύρους και να καλύψει τα κενά όσον αφορά την κατανομή των θαλάσσιων οικοπέδων. Αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε μία αλλαγή φάσης, η οποία έχει τόσο μεγάλη σημασία που είναι προς το παρόν ακόμα αδιανόητη για τους περισσότερους.
Αυτός ο νέος γύρος αδειοδότησης προβλέπει τρεις θαλάσσιες περιοχές, οι οποίες θα έχουν μία συνολική έκταση 32.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτές οι τρεις θαλάσσιες περιοχές θα βρίσκονται στο Ιόνιο, Νότια της Πελοποννήσου και Νότια και Νοτιοανατολικά της Κρήτης. Με αυτή την κίνηση ο υπουργός ενέργειας συμπληρώνει την πρώτη προσπάθεια που είχε γίνει από τον προηγούμενο και την προηγούμενη κυβέρνηση, ξεπερνώντας κομματικά διλήμματα και ακολουθώντας μία εθνική στρατηγική η οποία είναι η αξιοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ μέσω των θαλάσσιων οικοπέδων.
Με αυτή τη νέα πράξη η Ελλάδα αποκτά πλέον μία στρατηγική κυριαρχία πάνω στην ΑΟΖ η οποία αλλάζει την γεωπολιτική της λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που ήδη είναι υποψήφιες στις θαλάσσιες περιοχές στο Ιόνιο, Δυτικά Κρήτης και ΝοτιοΔυτικά Κρήτης. Έχουν τώρα τη δυνατότητα να συμπληρώσουν το όλο πλαίσιο αλλά βέβαια υπάρχει δυνατότητα και άλλες εταιρείες να έρθουν από την προσέλκυση που έχουν προκαλέσει οι πρώτες αιτήσεις. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Ελλάδα έχει πλέον μία τεράστια επιφάνεια πάνω στην ΑΟΖ της η οποία έχει συνεκτικότητα πράγμα το οποίο διευκολύνει και την αξιοποίηση από τις πετρελαϊκές εταιρείες.
Δεν είμαστε πια σε μία φάση που έχουμε μεμονωμένα θαλάσσια οικόπεδα αλλά σε ένα ενιαίο πλαίσιο το οποίο αξιοποιεί εξ ολοκλήρου την Δυτική πλευρά της ελληνικής ΑΟΖ και τη Νότια όπου βρίσκονται τα μεγάλα στρατηγικά κοιτάσματα που μας επιτρέπουν να επιδιώξουμε το επίπεδό του κοιτάσματος Ζορ. Αυτή η τεράστια αλλαγή που έρχεται μετά από τόσα χρόνια είναι η έναρξη μιας νέας ιστορίας στον τομέα των ενεργειακών και τον στρατηγικό και έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η στρατηγική προσέγγιση του όλου θέματος ήταν απαραίτητη.
γράφει ο Νίκος Λυγερός