Η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Βρετανικής Μοναρχίας είχε πρωταγωνιστή τον μικρό Πίτερ που ζούσε με κολάρο και αλυσίδα
Είναι γνωστό της πάσης πως οι Βρετανοί λατρεύουν τη βασιλική οικογένεια. Ωστόσο δεν μπορούν να παραβλέπουν τα όσα έχει κάνει ανά το πέρασμα των αιώνων με γνωστότερη ιστορία εκείνη του μικρού Πίτερ.
Υιοθετημένος από τον Βασιλιά Γεώργιο Α’ ως το «ανθρώπινο κατοικίδιό του», η ιστορία της ζωής του Πίτερ παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο μαύρες, αν όχι την πιο μαύρη, στην σελίδα του βιβλίου των βασιλιάδων της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 1725, ο Πίτερ ανακαλύφθηκε να ζει μόνος και γυμνός σε ένα γερμανικό δάσος. Σε ηλικία περίπου 12 ετών, βρέθηκε ανίκανος να μιλήσει, περπατούσε στα τέσσερα και συμπεριφερόταν με τρόπους που πυροδότησε αμέσως την περιέργεια των θεατών. Την επόμενη χρονιά, μεταφέρθηκε στην Αγγλία, όπου έγινε αίσθηση στο Παλάτι του Κένσινγκτον.
Οι ιστορίες για τον Πίτερ ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως. Μερικοί πίστευαν ότι είχε μεγαλώσει από λύκους ή αρκούδες, εξηγώντας τις άγριες συνήθειές του, όπως το να τρώει με τα χέρια του, να αρνείται να φορέσει ρούχα και την αδυναμία του να μιλήσει.
«Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι υπέθεσαν ότι ο Πίτερ ενήργησε έτσι επειδή ήταν άγριο παιδί. Δεν υποψιάζονταν ότι κάτι άλλο θα μπορούσε να τον ταλαιπωρούσε», είπε η Λούσι Γουόρσλι, επιμελήτρια των Ιστορικών Βασιλικών Ανακτόρων.
Παρά τις προσπάθειες να «εκπολιτιστεί» ο Πίτερ, δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις προσδοκίες της αστικής ζωής. Ήταν διαβόητος για το ότι τριγυρνούσε στα τέσσερα, μάζευε τις τσέπες των αυλικών και δάγκωνε.
Η βασιλική αυλή τον έντυνε με ένα πράσινο βελούδινο κοστούμι κάθε μέρα. Το βράδυ, ενώ οι αυλικοί προσπαθούσαν να τον βάλουν στο κρεβάτι, ο Πίτερ προτιμούσε να κουλουριαστεί στη γωνία του δωματίου του στο πάτωμα, περισσότερο σαν κατοικίδιο παρά σαν πρίγκιπας όπως αναφέρει το BBC.
«Οι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν την καθιερωμένη εξουσία και τη θρησκεία. Και τους ενδιέφερε αυτό που μας διακρίνει από τα ζώα», είπε η Γουόρσλι.
Τράβηξε ακόμη και την προσοχή διάσημων συγγραφέων όπως ο Jonathan Swift και ο Daniel Defoe, οι οποίοι έγραψαν βιβλία για την άγρια φύση του. Μια κέρινη φιγούρα του Πίτερ εμφανίστηκε στο Strand, προσελκύοντας τα πλήθη που ήταν περίεργα να δουν αυτό το μυστηριώδες «άγριο αγόρι».
Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε και η καινοτομία έφευγε, η θέση του Πίτερ στο παλάτι ξεθώριασε. Τελικά, τον έστειλαν να ζήσει σε μια φάρμα στο Χέρτφορντσαϊρ, όπου πέρασε τις υπόλοιπες μέρες του ήσυχος.
Οι αγρότες που τον φρόντισαν τον λάτρευαν, και περιέργως του έφτιαξαν ένα κολάρο για να τον κρατήσουν ασφαλή όταν έφευγε. Αν και δεν προσπαθούσαν να είναι σκληροί, ήταν στην πραγματικότητα – όπως έγραφε: «Πίτερ ο άγριος άνθρωπος του Ανόβερου. Όποιος θα τον φέρει στον κύριο Φεν στο Μπέρκχαμστεντ θα πληρωθεί για τον κόπο του».
Η Γουόρσλι είπε: «Μοιάζει με το κολάρο ενός σκύλου ή ενός σκλάβου. Αλλά ήταν φτιαγμένο με μια ευγενική σκέψη, καθώς αν έφευγε θα περιπλανιόταν».