«Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…». Η αποθέωση της στατικότητας και της αδράνειας με τα λόγια του Βάρναλη. Πεποιθήσεις που άπλωσαν τις ρίζες τους τόσο βαθιά μέσα μας και μας στοίχειωσαν. Αφημένοι στην αέναη ανησυχία μιας κουνιστής πολυθρόνας.
Είναι βολικό να παραδινόμαστε στην ανησυχία για όσα συμβαίνουν γύρω μας, για όσα συμβαίνουν σε εμάς. Ξεκινάμε τη μέρα μας ανησυχώντας για τον καιρό, για την πολιτική, για τον κακό εργοδότη, για όσα μας κάνουν οι άλλοι. Έτσι μάθαμε. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε εμείς. Παίρνουμε ομπρέλα; Μάθαμε να χορεύουμε στη βροχή; Ή απλώς γκρινιάζουμε και τα βάζουμε με τον καιρό;
Είναι εύκολο να καταλογίζουμε ευθύνες στους άλλους για τα βάσανά μας. Το δύσκολο είναι να αναγνωρίσουμε το ρόλο μας μέσα σε όλες τις καταστάσεις που εμπλεκόμαστε. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν κάνουμε κάτι διαφορετικά απ’ ό,τι κάναμε μέχρι τώρα.
Και το διαφορετικά σημαίνει καταρχάς να σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας, να αφουγκραστούμε βαθιά μέσα μας τη δική μας φωνή, να σκεφτούμε τι μας παθιάζει, τι δίνει νόημα στη ζωή μας. Να σκεφτούμε σε τι είμαστε καλοί και τι μας αρέσει να κάνουμε.
Μόλις αφήσουμε την πολυθρόνα μας, αρχίζει το ταξίδι. Επιτέλους να ταξιδέψουμε ως οδηγοί κι όχι ως επιβάτες. Το δύσκολο είναι πάντα το πρώτο βήμα, το ξεκίνημα, το ξεκόλλημα από την αδράνεια της κριτικής και των παραπόνων. Ύστερα όλα είναι πιο εύκολα. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος αν υπάρχει ένας λόγος. Και ο λόγος είναι το δώρο της ίδιας της ζωής. Η αστοχία είναι η αμαρτία.