Ο Δεκαπενταύγουστος, η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, ονομάζεται «Πάσχα του Καλοκαιριού» στην Ελλάδα λόγω της ιδιαίτερης σημασίας που έχει για τον λαό και την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και λόγω της χαρμόσυνης φύσης του γεγονότος που εορτάζεται. Παρόλο που αναφέρεται σε κοίμηση και ταφή, δεν είναι μια πένθιμη εορτή. Η Παναγία, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, «μετέστη προς την ζωήν», δηλαδή, μετέβη από τη γήινη ζωή στην ουράνια ζωή με τη σωματική της ανάληψη.
Αυτός ο εορτασμός συνδέεται με τη βαθιά θρησκευτική κατάνυξη και τη χαρά των πιστών, που θυμίζει σε πολλούς την ατμόσφαιρα και τη σημασία του Πάσχα, της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης. Έτσι, ο Δεκαπενταύγουστος γίνεται μια γιορτή χαράς και αναγέννησης, παρόμοια με το Πάσχα, και γι’ αυτό απέκτησε τον τίτλο «Πάσχα του Καλοκαιριού».
Τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της
Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα, ενώ επιπλέον έγινε και η αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.
Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ απο το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου.
Σε πολλά νησιά του Αιγαίου, όπως στην Τήνο, την Πάρο και την Πάτμο στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας.
Σε πόλεις και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονταν παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι.